Wrocław to jeden z liderów zmian w tym zakresie. Proces kształtowania obecnej polityki rowerowej Wrocławia był stymulowany oddolną aktywnością obywatelską już od początku lat 90. Można powiedzieć, patrząc z pewnego dystansu i w dłuższej perspektywie, że historia Wrocławia może być przykładem skutecznego wpływu ruchu społecznego na politykę miasta w tym obszarze.

Wrocław, który  w 2016 roku został wybrany Europejską Stolicą Kultury, co roku przyciąga około pięciu milionów turystów dzięki swojemu światowemu dziedzictwu UNESCO, które jest ważnym czynnikiem wpływającym na gospodarkę i transport miasta. Dzięki 130 tysiącom studentów, którzy stanowią około 20% całej 650-tysięcznej populacji, Wrocław ma ogromny potencjał, aby stać się miastem rowerowym i pieszym. Obecnie 41% podróży odbywa się samochodem, 28% podróżnych korzysta z transportu publicznego, 6% na rowerze, a 24% na piechotę. Administracja miasta zamierza osiągnąć 70% udziału podróży bez samochodu do 2028 r., co oznacza wzrost o 11% w porównaniu z dzisiejszymi liczbami.

Rozwój mobilności rowerowej we Wrocławiu oparty jest na kilku filarach:

1. rozwój infrastruktury
2. konsultacje społeczne
3. parkingi rowerowe
4. edukacja + promocja

Rozwój infrastruktury

 

Konsultacje społeczne

Parkingi rowerowe

 

 

Edukacja i promocja

 

 

 

 

 

 

Wrocław jeszcze przed stworzeniem ram Planu Zrównoważonej Mobilności Miejskiej podjął wstępne działania promujące inwestycje w infrastrukturę rowerową. Od 2007 r. „oficer rowerowy” kontroluje wszystkie inwestycje infrastrukturalne miasta związane z ruchem rowerowym. Stanowisko działa również jako orędownik transportu niezmotoryzowanego. W 2010 r. inwestycje w rower zostały włączone do ram politycznych z pierwszą polityką rowerową miasta. Mimo że transport niezmotoryzowany był w planach Wrocławia już od dekady, większe zmiany można było wprowadzić po ukończeniu północno-zachodniej obwodnicy miasta, która drastycznie ograniczyła ruch tranzytowy. Wykorzystano tę okazję do stworzenia nowych stref dla pieszych i udostępnienia przestrzeni dla rowerzystów i pieszych. Ten czas był dla Wrocławia punktem wyjścia do wzmożenia wysiłków na rzecz ustanowienia ram politycznych dla zrównoważonej mobilności miejskiej.

Większe badanie poparło to przedsięwzięcie. W „Masterplanie Wrocławia” z 2018 r. określono standardy infrastruktury pieszej i możliwości ścieżek rowerowych, takich jak brzegi pięciu wrocławskich rzek, które zapewniają idealną przestrzeń do spokojnego, niezmotoryzowanego podróżowania. Wykorzystano inne narzędzia polityczne, aby podkreślić znaczenie ruchu rowerowego i pieszego w całym województwie (regionie); w związku z tym określono określone standardy poprawy dla ruchu rowerowego (2005), chodzenia (2018) i dostępności (2019). Ramy te ułatwiły współpracę miasta Wrocławia z sąsiadującymi gminami.